من پنج دقیقه زودتر رسیدم. بعدش الهام اومد و بقیه هم تقریبا به موقع رسیدن. دو ماه از آخرین دورهمیمون گذشته بود و واسه دیدن همدیگه سر از پا نمیشناختیم. پاییز دلگیر و سرد سال ۱۳۸۹ بود. یادش بخیر اون سال پاییز به لطف دورهمی ها خیلی خوبی بود. یادمه یکی دو روز قبلش علی رو دانشگاه دیدم و یک کافه باحال و دنج معرفی کرد، دوست داشتم اینبار با بچه ها اونجا جمع بشیم. هرچند واسه الهام و فازی دور بود و به خصوص مشکل پارکینگ داشتند اما دمشون گرم نه نیاوردن و اومدن. هفت نفر همیشگی! چقدر دلمون واسه همدیگه تنگ شده بود…
علیرغم تفاوت هایی که داشتیم یک نقطه اشتراک قوی داشتیم اینکه
عاقلان نقطه “پرگار” وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند (حضرت حافظ)
میدونستیم عشقی که در رفاقتمون هست ورای تفاوت هایی است که بینمونه. در کنار هم شادیم و برنامه مشابهی واسه آیندمون داریم. هربار بحث های جالبی بینمون رد و بدل میشد. اینبار تصمیم گرفتیم “هرآنچه از گذشتگان آموختیم به همراه تجربه های خودمون با آیندگان به اشتراک بگذاریم”.
هروقت پاییز میشه دلم میگیره! در روزهای پاییزی به خصوص وقتی تعطیلات هست سعی میکنم خاطرات گذشته مرور کنم! از اون روزها سال ها گذشته و ما هفت نفر از لحاظ جغرافیایی دور شدیم ( دو نفرمون آمریکا، خوش زبونمون کانادا، مهندس کنترلمون استرالیا، پوری رفت آلمان، و مملی مقیم نروژ شد و فازی فعلا ایرانه).
در گذر این سال ها دوستای جدید، خیلی خوب و قوی بهمون ملحق شدند و همچنان تفکر انتقال تجربه را پاس میداریم. افتخار میکنیم هم اکنون بعنوان بزرگترین انجمن آنلاین علمی در ایران شناخته شدیم. سال ۹۵ ترکیبی از قدیمی ها و جدیدها دور میز شماره ۲ همون کافه قدیمی جمع شدیم و ازگذشته به نیکی یاد کردیم.